Driehonderdvijfenzestig
Eén jaar geleden zagen we het begin van iets wat één van de grootste verschrikkingen in de 21e eeuw zou worden. De geschiedenis van Palestina kent meerdere keerpunten, maar dit is er één waar de hele wereld getuige van zou worden. Een keerpunt wat vele van ons zou veranderen.
In de dagen die 7 oktober volgden, wist ik niet wat ik moest denken, vinden of voelen. Omdat ik weinig wist over de verhouding tussen Israël en Palestina. Ik was altijd in de veronderstelling dat het een zaak was van en voor de meest linkerflank van links. Ik beschouwde, en beschouw, mezelf zeker links, maar ik wist ook dat er mensen links van mij stonden. Over de jaren heen hoorde ik hier en daar wel over Palestina. Ik zag bijvoorbeeld Palestina-blokken tijdens demonstraties zoals de Pride Walk. Maar meer wist ik er niet van. Aandacht en empathie voor het ‘Midden-Oosten’ is over de jaren heen ontmoedigd op maatschappelijk vlak. Het gehele ‘Midden-Oosten’ is in de afgelopen decennia stuctureel ten prooi gevallen aan verdachtmaking door het Westen. Die ontmoediging raakte mij ook. Ik liet me ontmoedigen. Daar draag ik de verantwoordelijkheid voor.
Maar wat er gebeurde op 7 oktober en de dagen, weken en maanden erna in Gaza opende mijn ogen op een manier die ik ervoor nooit ervaarde. Het was alsof ik voor het eerst zag. De beelden die mijn beeldscherm en netvlies passeerden, confronteerden mijn geest en ziel. Zien hoe plastic zakken gevuld zijn met de lichaamsdelen van kinderen kan ook niets anders dan je ziel aantasten. Dan je zijn veranderen. Deze beelden dwongen me om naar mijn eigen wortels te graven. Om goed naar de wortels van mijn normen en waarden, van mijn principes, van mijn mens zijn te kijken. Ik hield die wortels vast en ik koos ervoor om ze te voeden.
Wegkijken is elke spiegel ontwijken. De menselijke geest en ziel zijn zo in staat om te voelen, om zich te laten verrijken door medeleven. Maar dag in, dag uit je hoofd wegdraaien wanneer de moord op een volk zich ontvouwt, is het verloochenen van je medemenselijkheid met wortelrot als gevolg. Op den duur dood je daarmee dat wat je mens maakt. Hoeveel leed moet je negeren tot je dat punt bereikt?
Inmiddels is er geen twijfel meer over mogelijk: de vrijheid en bevrijding van Palestina is groter dan ieder van ons. Niks rechtvaardigt de uitroeiing van een cultuur, een volk, een deel van de mensheid. Verzetten tegen genocide is verdedigen van de mensheid. Maar wat Palestina ook blootlegt, zijn de wortels van de wereldorde en waar het rot zit: kolonialisme, racisme, kapitalisme. Palestina toont ons allen dat wij allemaal ten prooi vallen aan deze systemen. Strijden voor een levend en bevrijd Palestina is strijden tegen de systemen die de grond vergiftigen en de wortels vernietigen.
Die strijd is uitgegroeid tot een strijd tegen het hedendaagse kolonialisme. Omringende landen worden tot hun knieen gedwongen door het extreemrechtse regime van de westerse arm in het ‘Midden-Oosten’. En het westen staat erbij en betaalt het maar. Maar, massa’s mensen komen in beweging en blijven in beweging. Ze hebben het afgelopen jaar getoond dat ze zich laten bewegen. Maar het leed is hardnekkig. Het leed blijft winnen.
Des te belangrijker dat we als collectief bewegen tegen de vernietiging van volkeren en leven. We moeten onze wortels blijven voeden en de grond beschermen tegen vergiftiging. Want ervoor kiezen om onze wortels te blijven voeden, is kiezen voor leven en groei. Het is een daad van verzet in een wereld gevuld met leed.
